Memorabilis

Tej nocy chłodny wiatr nas już nie strwoży,

Gdyż zbolałego serca mróz nie skuje.

Na naszych oczach zanika świat Boży,

A jawi się to, co wielce frasuje.

Tej nocy szukając wytłumaczenia

Czymże jest młot, a czymże jest kowadło,

Nikniemy w objęciach cierpienia

Starając się wskrzesić to, co umarło.

Nie brak jest nam wielkiej uroczystości,

Wystarczy kojący blask woskowych świec.

Czas powoli skruszy i nasze kości,

Więc po cóż jest nam tak prędko w życiu biec?

Wieczny odpoczynek, racz im dać panie,

A nam wstrzemięźliwość od ulewy łez.

Niech światłość wiekuista im goreje,

A w nas wiarę w dobro tego świata wskrześ.