Martwe korespondencje cz.I

Patrzyłem, jak tworzyła się wielka przepaść, w którą rzucały się moje wspomnienia. Wspomnienia, o które nie dbałem, tak jak o siebie i innych. Myśli, jak ptaki trzymałem w klatce. Czasem w pokoju, czy może w mieszkaniu. Myślałem o tym „To tylko klatka i tylko parę kolorowych ptaków”. Było inaczej. Jak większość z nas w życiu brnąłem wyłącznie przed siebie. Będąc w początkach tej podróży zrodziła się świadomość tego, że ktoś jest obok, że ten ktoś obroni mnie przed każdym złem, że nie będę musiał stawić czoła przeciwnościom. Wyręczałem się ludźmi, z obawy przed przegraną swego życia. Zatracałem przez to wszystko samego siebie. Dążąc do czegoś podświadomie uciekałem od tego jak najdalej. Często nie myślałem… Często się myliłem.. Nie sądziłem, że robię coś źle. Wszystko na końcu podróży wskazywało na to, że jeszcze wiele się muszę nauczyć.

Oto ja, dziś cichy i spokojny. Ogarnięty nostalgią każdej nocy. Patrzący w przeszłość, jak przez dziurkę od klucza. Na wszystko i wszystkich czyhających pod drzwiami mej świadomości spoglądałem bojaźliwie okiem Judasza. Nasłuchujący bicia swego serca, jak nigdy przedtem. Skaczący ze skrajności w skrajność, głupiec z przebłyskami mądrości. Jak promienie słońca przedzierające się po srogim deszczu przez ściśnięte żalem i bólem chmury beztroski i swobody. Nie wstydzę się o tym pisać oraz nie wstydzę się mówić o tym, lecz wstydzę się w głębi swej samego siebie, tego kim byłem, kim jestem i być może nawet tego kim będę. 

Wieczorna ulewa

Otworzyć powieki, jak kurtynę w teatrze,

By zacząć nowy dzień, by powstał spektakl, 

Choć nie z własnej woli.

Zamknąć powieki, jak obiektyw w aparacie.

Im więcej zdjęć, tym więcej wspomnień.

Choć nie zawsze chcesz pamiętać.

Otworzyć powieki, jak kruche drzwi,

By móc zatrzasnąć je przed czyimś nosem.

Choć intencje, wbrew pozorom, dobre.

Zamknąć powieki, to jak zwolnić oczy z pracy.

Jest już późno, pora spać, koniec zmiany..

Choć pragnieniem nie jest sen.

Upragniona cisza, zagrabia myśli na jeden stos.

Jesieni pora, w każdym miejscu i czasie,

A natura, tak samotna bez udziału człowieka,

Błąka się po jałowej sferze, zawodząc po cichu.

Bezimienne dni nastaną, nieznajome nam miesiące i lata,

Jak bajka z morałem, którą zrozumie tylko dziecko.

Tego właśnie nam potrzeba..

Podmuchu wiatru, co z pozoru podżega ogień,

Przedarcia płótna, z którego wypłynie nadzieja

I nią malowanie każdego następnego dnia.

Mieć na uwadze to, co jest względne
I pamiętać o tym, co nienamacalne.

Unieść powieki, a oczy swe otworzyć.

Plaza cz.III

Rozmyślając przez długi czas, zatraciła jego poczucie, lecz jak zwykle okazał się on zbędny. Liczyło się dla niej wyłącznie to, że kończy się noc i to, że niechybnie nastanie niebawem ranek, a wraz z nim, kolejny dzień. Działała poniekąd instynktem, wiedziona szczerym, ludzkim uczuciem, chęcią poznania wszystkiego i wszystkich i bycia poznawaną przez wszystkich i wszystko. Dotarło do niej, jak bardzo nie doceniła obecnych w jej życiu bólu i cierpienia. Gdyby nie oni, nie siedziałabym teraz na tej plaży. Wyszeptała to zdanie cichym, przerywanym głosem, ocierając delikatni spuchnięte od płaczu oczy. Wszystko musi do siebie pasować. Wszędzie odnaleźć możemy przeciwieństwa, które tworzą spójną całość. Uzupełniają się nawzajem, tworząc mistyczny ład. Woda i ogień. Zimno i ciepło. Kobieta i mężczyzna. Ja i.. moje odbicie. Słońce ciągnęło ku górze, swymi promieniami delikatnie muskało jej zmarzniętą skórę. Rześka morska bryza poderwała ją z piasku. Z daleka  za nią usłyszała, jakby ktoś ją wołał, odwróciła się, lecz nie ujrzała nikogo. Westchnęła głęboko i zwróciła się w stronę morza. "Już nadszedł czas", zaszeptała do niej fala wpływając na brzeg, opłukując tym samym jej stopy i ciągnąc ją w stronę morza. Dziewczyna zamknęła swe oczy i oddychając głęboko poczyniła kroki w jego stronę. Wchodziła coraz głębiej i głębiej, czując jak jej ubrania nasiąkając wodą stają się coraz cięższe. Kroczyła spokojnie, aż do momentu, gdy nie wyczuła stopami dna, a woda pochłonęła ją całą, nucąc przy tym smutną melodie, która nikła w szumie fal. 

Marionetka

Wieczorami, tak bardzo osamotniona

Siedziałaś na szafce, wsparta o ścianę.

Rankiem złudzeniami przepełniona

Łzą przemywałaś z serca ranę.

Słowa, to nie są tylko w zdaniu wyrazy,

A powietrze nie jest wyłącznie tlenem.

Oglądałaś dotachasz czarno-białe obrazy

I żyłaś będąc swym własnym cieniem.

Obecnie tak wiele zmieniło się na lepsze,

Dzięki wyrwaniu z Twej duszy nici.

Bolało, cierpiałaś, lecz już jest dobrze.

Oboje byliśmy kłamstwem spowici. 

  

Mgła opadła i widzimy już wyraźnie

Świat zakryty dłońmi niewinnych.

Oni mając uśpioną wyobraźnie

Mawiali językiem oskarżonych.  

Puste jest miejsce dziś na szafce

Oraz samotna jest tamta ściana.

Życie, jak długa nić, ma dwa końce.

Poznasz nań, że kochasz i jesteś kochana.

Plaza cz.II

      Orbitując myślami wokół tematu lustra, patrzyła na fale, które wzajemnie się ścigając gwałtownie wpełzały na brzeg. Z czasem wdrapywały się coraz bardziej w głąb lądu i były tym samym coraz bliżej niej. Czuła, jak piasek z każdą chwilą traci coraz mocniej nagromadzone ciepło i czuła też, że go rozumie. A czy ty mnie rozumiesz? Zapytała cicho, z nutą nadziei, lekko ochrypłym głosem. Nie odpowiedział. Usłyszała jednak cichy szept dochodzący od strony morza. Jakby w szumie fal zaszyfrowane było zdanie, które brzmiało „zostańmy razem”, wypowiadane sylabicznie, a każda część wyrazu przepełniona była stanowczością i niepokojącą życzliwością. To, na co patrzyła do tej pory, zaczęło z wolna tracić swą ostrość. Mgłą zachodziła i woda i niebo, i piasek, i miasto, a po jej policzku ześlizgnęła się samotnie łza. Pomyślała wtedy o uczuciu bezradności, jakie ją kiedyś spotka. O świadomości wejścia, w nazywaną przez wielu z nas, pustkę, lecz jeśli do niej wejdzie, to czy pustka nadal będzie pustką? Piasek stał się już całkiem zimny i wilgotny. Zapadła cisza, którą przerywał tłumiony, nieustępliwy szloch młodej dziewczyny.

Plaza cz.I

        Siedziała samotnie na brzegu morza. Miasto leżące niedaleko niej zmierzało w objęcia Morfeusza spokojnym, regularnym krokiem. Czuła, że nareszcie może odetchnąć z ulgą. Udało jej się uciec niepostrzeżenie. Gorący piasek, mimo panującego wszędzie mroku, piekł ją pod stopami. Trzymając nogi kurczowo przy sobie, jakby były one wszystkim co miała, wpatrzona była w rozlaną na ogromnej przestrzeni wodę. Chwilami wodziła swym wzrokiem na księżyc, który przeglądał się w ów falującej tafli. Narcyz z tego księżyca. Powiedziała sobie pod nosem uśmiechając się delikatnie, lecz szybko spoważniała i osadziła swój wzrok w morską toń. Zauważyła wówczas, że im mętniejsza woda, tym trudniejsze staje się ujrzeć, choćby własne odbicie. Wzięła głęboki wdech i stopniowo wypuściła powietrze przez ściśnięte lekko usta. To trudniejsze niż myślałam, ale nadal wykonalne. Dodała zadzierając swoją głowę wysoko ku górze. Mimo, iż niebo było całkiem ciemne widać było sunące nieśmiało, poszarpane smugi chmur.

Puste dni cz.III

Słońce głośno mówi, że złem jest sen, w który coraz częściej zapadają nasze serca. Wszystko dzieje się przez kilka chwil, a mimo to ma wpływ na resztę naszego życia. Gdybyś nie posłuchał gwiazdy, być może nie przekroczyłbyś progu świadomości oraz nie usłyszałbyś, gdybyś nie miał w sobie czystości, tej czystości, którą ma każdy z nas od początku swej życiowej wędrówki.

Wszyscy bowiem słyszymy. Kwestia tego czy przyswoimy informacje zależy od naszego skupienia i chęci. Zechciej usłyszeć i co ważniejsze, zrozumieć. Każdego ranka, każdego popołudnia oraz każdej nocy, śpiesz się powoli. Każdy dzień może być tym pustym. Może, ale nie musi.

Puste dni cz.II

Gdy jesteś już tam, gdzie chciałeś się znaleźć, słońce mówi do Ciebie głośniej. Będąc w budynku patrzysz przez każde okno, nawet z końca sali i kontemplujesz barwy na niebie, zahaczając wzrokiem o dachy domostw, drapacze chmur, kolorowe ściany budowli. Każde dziełko jest na swój sposób piękne, gdyż nasycone jest pojęciem względności estetyki, swej własnej urody. Spoglądając na to wszystko nagle ślepniesz, czując jak świadomość otaczającej Ciebie rzeczywistości opuszcza Cię. Wiesz wtedy, że chcesz o tym mówić, dać upust słowom zachwytu, czy też rozczarowania. Zbudować cząsteczki sztuki przy udziale swych własnych pierwiastków duszy. Nadać nowe znaczenie. Dostrzegasz szczegóły, a w nich drugie dno, które prowadzi Ciebie, jak kochająca matka, gdy byłeś jeszcze dzieckiem, w objęcia pierwotnej harmonii. Chcesz stać się jej częścią i czuć, że ona jest częścią Ciebie.

Puste dni cz.I

Słyszysz rankiem, jak szeleści słońce pnące się ociężale zza horyzontu po wiosennym niebie i szepcze, byś tak jak ono śpieszył się powoli. Będąc w drodze, pędząc wstęgami dróg do obranego celu swej podróży, obserwujesz jak z wielką prędkością przemykają drzewa za oknem pojazdu, którym się przemieszczasz. Dostrzegasz zlewające się pola uprawne, w jedno ogromne pole. Zostawiasz z premedytacją za plecami obrazy monotonii swego życia. Wszystko wokół się rozmywa tym bardziej, im szybciej przemierzasz wyznaczoną trasę i liczy się dla Ciebie wyłącznie to, co masz przed sobą. Musisz jednak wiedzieć, że będziesz zmuszony w końcu wytracić pęd. Spójrz czasem na zegar. Czas nie jest naszym wrogiem, wykonuje on swoją pracę, więc i Ty wykonuj swoją z rozumem i co najważniejsze, z sercem. Pamiętaj o tym, że jesteś człowiekiem. 
    Jadąc przez wioski, stojące w cieniu wielkich miast, widzisz starych ludzi, którzy nie spuszczają wzroku od pędzącej maszyny, którą podróżujesz. Jakby byli zahipnotyzowani. Czujesz, że mimo ruchu tkwisz w miejscu tak, jak oni, wpatrzony w rozpędzoną karuzele egzystencji, bujany niemiłosiernie na huśtawce nastrojów. Spokojnie oddychasz z ulgą, gdy jesteś bliżej ziemi, podczas pobytu na tym ogromnym, rozpędzonym diabelskim młynie i przestraszony i bezradny, będąc w najwyższym jego punkcie. Z reguły tak postrzega się życie. Cykl, który się otwiera i zamyka. Względność wielu spraw i bezwzględność w początku i końcu istnienia.

Retrospekcje z kawiarenki

Wziąłem pierwszy łyk gorącej kawy i pamięcią cofnąłem się do pewnego intrygującego momentu, gdy jeszcze podróżowałem. Pamiętam dokładnie, jak szedłem ulicami miast i wsi, wiele razy widząc ludzi, którzy patrzyli zbyt długo pod nogi i tych, którzy zbyt wysoko zadzierali swą głowę. Wśród nich ujrzałem osoby wyobcowane przez wszystkich i przez wszystko. Czułem, jak łkają ich zbolałe serca. Towarzyszyła im również ciągnięta za nimi, niczym mosiężna kula, samotność, zaczepiona o ich zbolałe nogi. Jakby byli więźniami, skazańcami, których wyróżniał wyraźnie słyszalny odmienny rytm serca. Nie dawali jednak o tym nikomu znać i szli dalej tak, jak cała reszta ludzi i ja również szedłem razem z nimi. Chciałem okazać im empatie, czułem bowiem to samo. Nie mogłem wtedy jednak uczynić zbyt wiele. Zamknąłem oczy i po raz kolejny napiłem się kawy. 

Pomyślałem wtedy, iż gdyby porównać życie człowieka do tej mętnej kawy, którą spijam z filiżanki, prawdopodobnie Ci wyobcowani i samotni ludzie uchodziliby za sól, którą jakiś szaleniec do niej wsypał sprawiając, że ma gorszy smak. Nic bardziej mylnego. Każdy z nas byłby ziarenkiem cukru, lecz tylko Ci, co miłują prawdę dostrzegliby wiszące od wieków nad każdym z nas ostrze sprawiedliwości.

Życie według mnie smakuje tak, jak kawa, bowiem ma dominujący gorzki smak, lecz nie należy się go w żaden sposób wypierać. Potrafisz czuć człowieku, więc nie ukrywaj swej prawdziwej natury, bo nim się obejrzysz zatracisz ją i zlejesz się z tłem obrazu ludzkiej pychy i arogancji. Malowidłem stworzonym po to, by swym kiczowatym wyglądem rozbijał, jak ciskany z premedytacją kamień, okna naszej duszy.

Zapamiętaj mój drogi człowieku, że w grze przeciwieństw nie ma zwycięzców. Pewnego dnia Ty, ja, jak i cała reszta wszechrzeczy, przepadniemy i kto wie, może ponownie zostaniemy wrzuceni, jako nowe ziarna cukru, do innej pełnej tajemnic i dziwów,  filiżanki. 

Memorabilis

Tej nocy chłodny wiatr nas już nie strwoży,

Gdyż zbolałego serca mróz nie skuje.

Na naszych oczach zanika świat Boży,

A jawi się to, co wielce frasuje.

Tej nocy szukając wytłumaczenia

Czymże jest młot, a czymże jest kowadło,

Nikniemy w objęciach cierpienia

Starając się wskrzesić to, co umarło.

Nie brak jest nam wielkiej uroczystości,

Wystarczy kojący blask woskowych świec.

Czas powoli skruszy i nasze kości,

Więc po cóż jest nam tak prędko w życiu biec?

Wieczny odpoczynek, racz im dać panie,

A nam wstrzemięźliwość od ulewy łez.

Niech światłość wiekuista im goreje,

A w nas wiarę w dobro tego świata wskrześ.

Milosny list

Moja ukochana

Minęło tak wiele czasu. Zbyt wiele.. Pomyślałem, że napisze do Ciebie list, choć twoje oczy są dziś zamknięte na cały świat, w tym także na mnie. Zakradłbym się pewnej nocy do Ciebie, gdy tylko księżyc i gwiazdy byłyby mi świadkami, i zostawił go na zimnej płycie wraz z białą, jak myśli me o tobie, różą. Kiedyś powiedziałaś mi, że chciałabyś otrzymać ode mnie list, choć zawsze walczyliśmy o to, by do takiej sytuacji nie doszło. Jesteś dziś daleko, milczysz, kiedy ja głośno krzyczę. Wiedz, że nie przegraliśmy. Może teraz tylko mrużysz swe oczy, a może patrzysz tak jak zwykle szeroko otwartymi oczami swej duszy. Pokładam nadzieję w to, że dostrzegasz mnie i będziesz mogła odczytać ów list. Niedługo chciałbym Ciebie odwiedzić i nietaktem byłoby wpadać tak bez zapowiedzi, więc mam nadzieję, że zrozumiesz moje intencje i tak jak odnalazłem Ciebie tu, tak odnajdę Ciebie tam gdzie teraz jesteś.

Moja najdroższa, czuje jak z każdym dniem już nie schnę, ale więdnę coraz bardziej. Brakuje mi Ciebie. Pamiętam dokładnie naszą wspólnie spędzoną noc, która stała się tą ostatnią.  Każdej nocy wspominam chwilę gdy budowaliśmy nasz świat. On nadal istnieje i będzie istniał dopóty, dopóki będziemy razem, a przecież mówiliśmy, że będziemy na zawsze. Udowodnię więc, że potrafię dotrzymać słowa.

Żyje teraz w okrutnym świecie, gdzie sprawiedliwość boi się podjąć decyzje i działa zbyt powoli.. Jakby każdy kolor stał się wyblakły. Jakby wszystko odbierało mi siłę. Ludzie gnają każdego dnia, ginąc w korowodzie zdarzeń, które prowadzą ich wyłącznie w sen. Bóg, w którego ręce powierzają wszyscy swe istnienia nagle zniknął. Może jesteśmy mu już obojętni. Jesteśmy sami, zahartowani przez ból, szlachetni dzięki działaniu cierpienia. Samotni..

A my?  Żyliśmy inaczej kochanie. Nigdy nie chcieliśmy biec razem z nimi. Zawsze działaliśmy na przekór wszystkiemu i wszystkim, i mimo, że nie ma Ciebie teraz przy mnie, zaufaj mi, iż moje serce nie podda się tej parszywej rzeczywistości. Zbyt wiele czasu minęło, bez słów „Kocham Cię”.. Dziękuję Ci za wszystko co dla mnie zrobiłaś, a co najważniejsze za to, że zawsze byłaś przy mnie. Moja ukochana. Chcę dbać o nasz świat dopóki starczy mi sił, a jeśli tego będzie mało, zbudować kolejny, tam gdzie jesteś teraz Ty.

Twój ukochany